“Po powrocie do posiadłości Azarela Arina uznała, iż zbyt długo ich nie było. Pozostali jego niewolnicy krzątali się nerwowo przy różnych zajęciach. Coś musiało się wydarzyć podczas ich nieobecności. Prędko pomogła Annie posegregować zakupy, a następnie poleciła jej pozostać w kuchni i zająć się kolacją. Sama zaś weszła w ciche korytarze domostwa. Ostrożnie, tak by nie narobić hałasu, przemierzyła kilka z nich. Nikogo po drodze nie zastała. Ściągnęła brwi, zatrzymawszy się na moment w miejscu. Rozejrzała się. Wszędzie panował ład i porządek. Na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło. Jedynie ta cisza była niepokojąca. Zdawała się gęstnieć z minuty na minutę.
Arina usłyszała za sobą szybkie, przytłumione kroki, ale nim zdołała się odwrócić, jakaś ręka pchnęła ją gwałtownie na ścianę i docisnęła. Poczuła chropowatą fakturę muru na policzku, a chwilę potem napierający na nią ciężar postawnego mężczyzny.
– Jesteś wreszcie – szepnął chrapliwie Azarel prosto do jej ucha.
Przeszedł ją dreszcz przerażenia. Zacisnęła powieki.
– Odniosłem wrażenie, że pragniesz się ode mnie uwolnić – ciągnął. – Wiesz, że taka próba byłaby ostatnim pozytywnym epizodem w twym życiu?
Arina zastanowiła się, czy on oczekuje odpowiedzi. Najwyraźniej nie oczekiwał. Poczuła jego szorstką dłoń wsuwającą się powoli pod jej koszulę. Nacisk na jej ciało zwiększył się do tego stopnia, że ledwie mogła oddychać. Serce waliło jej jak oszalałe, lecz zdusiła w sobie wszelakie interakcje. I tak na nic by się nie zdały.
Azarel przeciągnął palcami po niedawno zadanych cięciach i zaśmiał się gardłowo, gdy zadrżała wstrząsana bólem. Zacisnęła zęby. Oddychała zbyt szybko, ale nie potrafiła się opanować. Jego wilgotne wargi przesunęły się po jej szyi, wywołując następny dreszcz. Szybkim ruchem obrócił ją przodem do siebie i docisnął do ściany. Siła pchnięcia odebrała jej na chwilę oddech. Uniosła powieki i z trudem zaczerpnąwszy powietrza, kątem oka zauważyła jakiś ruch w końcu korytarza.Anna.
Arina otworzyła szerzej oczy ogarnięta paniką. Gdy Azarel rozciągnął poły jej koszuli i wpatrzył się w ledwie zasklepione blizny, posłała nierozważnej dziewczynie rozkazujące spojrzenie – tamta musiała natychmiast się stąd oddalić. Anna otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Sprawiała wrażenie, jak gdyby nogi całkowicie odmówiły jej posłuszeństwa. Zachwiała się lekko, a jej twarz wykrzywiło przerażenie. Gdy zrozumiała, na co właśnie patrzy, bezszelestnie, acz z widoczną niechęcią wycofała się za załom. Arina żywiła tylko nadzieję, że nieopatrzna dziewczyna odeszła dostatecznie daleko, by niczego nie usłyszeć. Ostatnią rzeczą, jakiej by pragnęła, było to, żeby ktokolwiek, a zwłaszcza jej przyjaciółka, stał się świadkiem poczynań ich pana.
Poczuła drgania magii gdzieś wewnątrz siebie. Azarel przerwał dopiero co podjętą próbę pozbycia się jej spodni i wbił w nią swój drapieżny wzrok. Niedobrze, pomyślała Arina.
– Twoja magia się budzi – syknął.
W nozdrza uderzył ją zapach alkoholu. Spuściła wzrok i stłumiła drżenie. Nietrzeźwy Azarel i objawy ustępowania z jej organizmu trucizny miały zazwyczaj jedno zakończenie. Ale dlaczego był nietrzeźwy? Azarel warknął cicho przez zaciśnięte zęby i szarpnął ją za ramię. Skrzywiła się. Pociągnął ją w głąb domu do swojej sypialni.
Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi najbardziej luksusowego pokoju w tej rezydencji, pan Ariny pchnął ją ostentacyjnie na łóżko. W jego oczach błysnął zimny gniew. Skuliła się w sobie, jednak on nie zbliżył się do niej, a obrócił na pięcie i przemierzywszy sypialnię, podszedł do komody. Wyciągnął z niej znajomą fiolkę skrzącego się płynu. Arina drgnęła na ten widok i cofnęła się aż pod wezgłowie. Objęła kolana ramionami. Azarel odwrócił się ku niej. Jego usta wygięły się w szyderczym uśmiechu.
– Na nic ci się to zda, kochana – oznajmił, widząc jej skuloną sylwetkę.
Usiadł na brzegu wielkiego łoża i przyciągnął ją do siebie za pomocą magicznej bariery. Szarpnął ją za włosy, mocno odchylając jej głowę w tył. Arina wiedziała, że jak zacznie się szamotać, to go jedynie rozochoci, toteż zastygła w bezruchu. Wpatrzyła się w nierówności na wysokim suficie. Mimowolnie jęknęła, gdy igła przebiła cienką skórę jej szyi, wbijając się wprost w pulsującą żyłę. Azarel zaśmiał się ohydnie, odpychając ją od siebie.”